Milou heeft een veelzijdige identiteit en plaatst zichzelf niet graag in een hokje.

Milou heeft een veelzijdige identiteit en plaatst zichzelf niet graag in een hokje. Als “performance artist by night, account manager by day” komt ze echter vaak in situaties terecht waarin anderen haar wél in een hokje lijken te plaatsen.

“Onderschat worden is een voordeel en een nadeel.”

Mensen verwachten regelmatig van Milou dat zij een intimiderende persoonlijkheid heeft. “Bijvoorbeeld omdat ik lang ben en tattoos heb.” Ook merkt ze dat ze niet altijd serieusgenomen wordt in de zakenwereld, wegens haar creatieve uiterlijk. “Dat ik in het weekend op een filmset sta, betekent niet dat ik doordeweeks achter mijn schildersezel zit. Creativiteit kan heel veel verschillende vormen aannemen: ook intelligentie.” En deze intelligentie wordt dus nog wel eens onderschat, merkt Milou. “Onderschat worden is een voordeel en een nadeel. Enerzijds kan ik mezelf heel gemakkelijk bewijzen, als mensen niet zoveel van me verwachten. Anderzijds moet ik wel echt laten zien dat ik iets kan, voordat ze me serieus nemen.”

“Niet iedereen is in de positie om een ander ergens op te wijzen; het kan onveilig zijn. Maar als je wel in die positie bent: zeg er dan wat van.”

Los van deze vooroordelen ervaart Milou persoonlijk gelukkig geen discriminatie. En als iets toch lijkt op discriminatie, focust ze vooral op de privileges die zij heeft. “Ik erken mijn privileges: ik ben een witte vrouw, ik ben een intelligente vrouw, ik sta op mijn eigen benen.” Het erkennen van eigen privileges is voor Milou een belangrijk punt. Deze privileges kunnen immers niet alleen jezelf, maar ook anderen helpen. “Je moet altijd proberen je privileges in te zetten voor anderen. Niet iedereen is in de positie om een ander ergens op te wijzen; het kan onveilig zijn. Maar als je wel in die positie bent: zeg er dan wat van.”

“Dat is een ontzettend grote stap: het bewustzijn dat je er geen label op hoeft te plakken.”

Ook het vrijkomen van het hokjes-denken ziet Milou als een privilege. “Jezelf niet hoeven te labelen is echt een luxe-positie: soms moet je eerst van hokje naar hokje, totdat je je vrij genoeg voelt om het niet te hoeven labelen.” Milou legt uit:  “Door jezelf te labelen als non-binair, bijvoorbeeld, kun je uit de hokjes van man of vrouw stappen. Op die manier kunnen hokjes dus wel helpen. Vervolgens kun je dan proberen om de hokjes geheel achter je te laten.” Ook persoonlijk heeft Milou dit pad van hokjes naar vrijheid bewandeld. “Voorheen heb ik mezelf moeten labelen als bi-seksueel, omdat mensen mij anders bijvoorbeeld onterecht zelf zouden labelen als lesbisch als ik een vriendinnetje had. Nu heb ik de vrijheid en het privilege om zonder label te kunnen leven. Dat is een ontzettend grote stap: het bewustzijn dat je er geen label op hoeft te plakken.”

“Een bepaalde afkomst of een bepaalde seksualiteit maakt jou niet een type mens.”

Milou gunt iedereen deze weg naar vrijheid: leven zonder hokjes. “Ik zou het zo fijn vinden als mensen, als ze iemand niet leuk vinden, zouden denken “ik vind deze persoon niet leuk”. En dat ze dat los zien van gender, ras, whatever. Er worden zo snel labels op mensen geplakt, en mensen worden in hokjes geduwd. Ik zou het zo fijn vinden als iedereen als individu zou worden gezien, en minder als het hokje waartoe zij worden gereduceerd. Een bepaalde afkomst of een bepaalde seksualiteit maakt jou niet een type mens.”